تاب یک قرن معماری فرودگاه‌ها نوشته‌ی هوگ پرمن، به بررسی تغییرات و پیشرفت‌های 100 سال گذشته‌ی مهیج‌ترین مکان‌های روی زمین، یعنی ساختمان فرودگاه‌ها می‌پردازد. موفقیت فرودگاه بر اساس کارآیی و توانایی برای مدیریت فرود یا پرواز به موقع هواپیماها اندازه‌گیری می‌شود. هر چند سیستم‌های فنی – جهانی وجود دارند، ولی فرودگاه موفق به دقت زیادی نیاز دارد. مردم وقت زیادی را در ساختمان‌های فرودگاه‌ها سپری می‌کنند.
به عقیده‌ی هوگ پرمن (Hugh Pearman) نویسنده‌ی کتاب یک قرن معماری فرودگاه‌ها (Airports a century of architecture)، یکی از وظایف معمار این است که یک محیط آرام‌بخش را فراهم کند. ما باید به ساختمان‌های فرودگاه‌ها اعتماد داشته باشیم. باید ترمینال فرودگاه حس راحتی و لذت را در ما ایجاد کند. تحقق چنین هدفی آسان نیست، ولی امکان‌پذیر است. فرودگاه‌های موفق فرم ثابتی ندارند و از تغییر دائمی برای انطباق با شرایط روز برخوردارند.
حیطه‌ی قلمرو معماران تا کجاست؟ آن‌ها چگونه نشان می‌دهند که یک ساختمان به انتقال مسافران از زمین به هوا منجر می‌شود؟ بعضی معماران فرودگاه‌ها را بخشی از هوا می‌دانند. دیگران هواپیماها را ضرورتاً به هوا و ساختمان‌ها را ضرورتاً به زمین نسبت می‌دهند. آن‌ها را به چنین چیزی وانمود می‌کنند؟ یک پاسخ این است که باید دو عنصر با یکدیگر ترکیب شوند. در فرودگاه بزرگ‌تر بوفالو در منطقه‌ی نیاگارا فرونتیر، ترکیب کوهن پترسن فوکس (معمار) به صورت یک دیوار است که فرم یک بال پرواز را براساس طرح‌های فرودگاه دالاس دارد.
با این وجود، هنوز ماجرا تمام نشده است زیرا فوکس درباره‌ی رابطه‌ی زمین – هوا فکر نکرده بود. رابطه‌ای که به صورت مقایسه‌ی سنگین در برابر سبک، استاتیک در برابر دینامیک با توپر در برابر توخالی است. وی و همکارانش می‌گویند: «طرح ما برای ارائه‌ی فیزیکی چنین دوگانگی‌هاست. فرودگاه بوفالو یک طرح خطی نیست. بتون خمیده‌ی توپر در سمت زمین و شیشه‌ی سبک در سمت هوا و مسافران از این تغییر مکانی آگاه می‌شوند.»
هر کانسپتی یک علامت است. بشقاب پرنده‌ی ویلیام پریرا (1961) در فرودگاه بین‌المللی لس‌آنجلس یک رستوران و یک عرشه‌ی تماشا است، ولی در یک سازه‌ی مجزا نشان داده می‌شوند که ضرورتاً یک تابلوی بزرگ است. همین‌طور، فرم کپسول راکت در بالای مرکز تبادل حمل و نقل فرودگاه اینچئون سئول، کره جنوبی، یک وظیفه دارد: هدایت باد برای کمک به تهویه‌ی طبیعی در زیر ساختمان. در واقع، این فرم نشانگر دنیای حمل و نقل آینده است. فرودگاه تیر فارل بریتانیا نیز همین وضعیت را دارد که توسط فنترس برد بورن آمریکایی طراحی شده است.
